Renowacja antyków

Fachowa renowacja służy zachowaniu historycznego, zabytkowego charakteru mebla, przez co podnosi jego wartość. Należy ograniczyć ingerencję w obiekt, zachować jak najwięcej jego oryginalnej substancji. Należy wymienić lub uzupełnić tylko to co niezbędne.

Staramy się zachować historyczną patynę na powierzchni mebla, drobne ślady użytkowania i ciepły kolor drewna będący wynikiem wieloletniego działania światła. Dlatego unikamy brutalnego szlifowania, a staramy się pieczołowicie konserwować powierzchnię mebla dokonując niezbędnych napraw.

Aby właściwie odnowić dzieła dawnych mistrzów nale zy stosować techniki i materiały używane w dawnych epokach.

Dlatego:

- preferujemy pracę ręczną ograniczając użycie maszyn,

- w wypadku użycia maszyn ślady obróbki zacierane są poprzez finalne użycie narzędzi ręcznych,

- w celu przywrócenia użytkowości mebla naprawiamy jego konstrukcję (stabilność, kształty), mechanikę (funkcjonowanie szuflad i drzwi), funkcjonalność (naprawa zamków), uzupełnienie okuć, czyścimy i zabezpieczamy wnętrza;

- stosujemy klej kostny, aby wszelkie prace były odwracalne (możliwość odklejenia);

- powierzchnie polerowane są ręcznie poprzez nałożenie politury szelakowej lub woskowanie.

Optymalną sytuacją jest wykorzystywanie w renowacji starych materiałów, tzn. starych oryginalnych okuć, zamków oraz wykorzystywanie starego drewna: desek, oklein. Są to towary trudno osiągalne, staramy się jednak pozyskiwać je z wszystkich możliwych żródeł. W miarę możliwości te właśnie materiały wykorzystujemy w renowacji.

Chcąc przybliżyć naszym Klientom przebieg procesów renowacji antyków prezentujemy przykład naprawy pięknej, choć bardzo zniszczonej szafy barokowej z I połowy XVIII w. Jest to bardzo wartościowy mebel, który odzyskał cały swój blask.

Jak to się stało przedstawia opis udokumentowany załączonymi fotografiami. Jest to rozkładana na elementy trzydrzwiowa szafa o konstrukcji z drewna sosnowego oklejonego grubym, ciętym piłką fornirem orzechowym.

Szafę zdobią: liczne listwy profilowe, profilowanie płaszczyzn drzwi, wstęgowe układanie forniru, intarsje w formie motywów roślinnych, geometrycznych i wizerunków ptaków. Zdjęcia pokazują fazy napraw podstawowych wad szafy. Każdorazowo pokazano stan pierwotny (A), stan po naprawach stolarskich (B) i efekt końcowy po wybarwieniach i nałożeniu politury (C).

1A	1B	1C

Na fotografiach 1A, 1B; 1C przedstawiono całą szafę w trzech wymienionych fazach.

Dalsze fotografie pokazują etapy i efekty poszczególnych procesów renowacji:

1. Naprawa pęknięć elementów szafy, "wyciągnięcie" wgniotów i rys na powierzchni ( fot. 2A, 2B, 2C ).

2A.	2B.	2C.

2. Uzupełnienie brakujących listew profilowych (fot. 3A, 3B, 3C ).

3A.	3B.	3C.

3. Wytoczenie brakujących nóg (fot. 4A, 4B, 4C ).

4A.	4B.	4C.

4. Uzupełnienie braków forniru, wymiana fragmentów całkowicie zniszczonych, uzupełnienie intarsji, zakrywanie wbitych brutalnie w mebel gwoździ (fot. 5A, 5B, 5C ).

5A.	5B.	5C.

5. Likwidacja ewentualnie żyjących drewnojadów, kitowanie dziurek i korytarzy wydrążonych przez nie (fot. 6A, 6B, 6C ).

6A.	6B.	6C.

6. Usunięcie starych powłok - zanieczyszczonych i zatłuszczonych (fot. 7A), z zachowaniem patyny (fot. 7B), nałożenie nowej politury (fot. 7C).

7A.	7B.	7C.

Fotografie pokazują jak zmieniała się powierzchnia szafy.

Pierwotny stan to zabrudzona, zatłuszczona, zarobaczona powierzchnia (np. fot. 7A - gdzie fragmentami usunięto brud i stare powłoki).

Po naprawach stolarskich uzyskano gładką powierzchnię, jak zwykle zachowując patynę - czyli drobne uszkodzenia i ślady użytkowania (np. fot. 7B ).

Powierzchnia ta jest jednak mdła, bez kontrastowa i bez wyrazu. Dopiero ręcznie nakładana politura wydobywa piękno starego drewna i jego ciepły, szlachetny kolor, podkreśla w intarsjach kontrasty między poszczególnymi fragmentami forniru (np. fot. 7C ).